Gisteren werd ik door mijn lieve echtgenote Anne-Marijke vriendelijk aangespoord om toch maar wat te schrijven voor de jubileum website van Rein. Dat was erg aardig van haar , want zij is de betere schrijfster, maar zij is op dit moment van schrijven juist gearriveerd in Senegal om onze kleinzoon af te leveren bij dochter Maaike, die 2½ week eerder was begonnen aan haar eerste NL ambassade job in Dakar.
Rein kwam voor het eerst in bij ons in de picture omstreeks eind 1973 of begin 1974, toen hij als landbouw -voorlichtingsdeskundige met ervaring in de tabak kwam werken in het COPERHOLTA project (“COoperación PERú HOLanda en TArapoto”) in Peru. Doel van dat project was de inkomens van de lokale bevolking van voornamelijk kleine boeren in het gebied rondom het plaatsje Tarapoto op een hoger niveau te brengen. De meeste kleine boeren waren voor hun inkomsten sterk afhankelijk van de opbrengst van Tabak.
Binnen dat project moest Rein nauw samenwerken met de oudere ervaren tabaksdeskundige Hendrik Potjer , die zich richtte vooral een verbeterde kwaliteit van tabak en met mij, die nauw in contact stond met het lokale landbouwproefstation “El Porvenir”. Dat proefstation richtte zich op andere gewassen dan tabak, welke ook inkomens konden genereren voor die kleine boeren. Binnen dat project was er ook een veeteelt component (met een veearts, een veeteelt onderzoeker en voorlichter ) en een landbouweconoom. Die moest onze gezamenlijke project inspanningen doorrekenen om tot praktische aanbevelingen te komen voor een schaalvergroting van de projectresultaten voor een te lanceren Wereldbank project.
We hadden toen heel intensief contact met elkaar, zowel op het werk als privé, want we woonden als buren op een separaat compound van een zevental voornamelijk houten, prefab bungalows. Een van Reins verdiensten was de constructie van een zwembad op die compound, inclusief een bar (“het Praathuis”) onder een palmblad dak (van hetzelfde type als de palmblad daken van door het project voorgefinancierde tabaksdroogschuren).
De omstandigheden waren rustiek primitief, omdat er nog wel eens wat mis ging in de electriciteits- en watervoorziening van de compound. Aan de andere kant was de plek prachtig gelegen op een heuvelrug, met goed en heel mooi uitzicht op de vallei met o.a. het vliegveld, waar behalve passagiers ook alle materialen uit de beschaafde wereld (= Lima) aankwamen.
Rein en Saskia vertrokken eerder dan wij van deze plek, ik schat eind 1975 of begin 1976. Rein ging zijn geluk in Nederland uitproberen in de graanhandel. Daarna hebben we gedurende bijna 20 jaar met elkaar vrijwel geen contact meer gehad.
Maar we kwamen elkaar toch weer voor een paar jaar tegen in Cotonou, Benin, ik geloof in 1994, waar ik werkzaam was als landbouwonderzoeker aan het IITA (International Institute of Tropical Agriculture), en Anne Marijke part time werkte op het SNV kantoor. Plots diende Rein zich aan als zaakgelastigde, om in Cotonou een NL ambassade op te starten. De contacten waren vooral privé , zowel bij elkaar thuis als op het strand. Rein stond ook in Cotonou redelijk vaak op de golfbaan van het Sheraton hotel, maar met die activiteit hield ik me toen nog helemaal niet bezig. Toen mijn contract bij IITA in 1996 afliep heb ik o.a. met behulp van Rein’s aanbevelingen weer een job kunnen krijgen bij mijn oude werkgever DGIS voor een uitzending naar het districtenprogramma in Soroti, Uganda. Deze uitzending bleek uitermate belangrijk voor mij, omdat ik op die manier weer kon terugkeren in het Nederlandse systeem van uitgezonden ambtenaren, en daar heb ik tot op de dag van vandaag nog altijd veel profijt van.
Na die periode in Uganda heb ik, net als Rein, nog een poging gedaan om een pied á terre te creëren in de Kaap provincie van Zuid Afrika. Ik heb toen geprobeerd om me te associëren met een “Black empowerment” wijngaard in Bonnievale, in de vallei van Breede Rivier. Maar er bestond bij een aantal van de betrokken (zwarte) Zuid-Afrikanen nog een te groot wantrouwen t.a.v. een blanke buitenlandse inmenging, dus die poging is niet gelukt.
Vanuit Bonnievale hebben wij Rein en Saskia twee keer bezocht in hun schitterende “huisje” in Knysna, met nog een mooier uitzicht dan in Tarapoto, Peru. Van dat bezoek heb ik nog een paar fotografische indrukken kunnen scannen. Het was er heel goed toeven, en het verbaasde mij ook een beetje dat dit prachtige Zuid-Afrikaanse pied á terre werd opgegeven. Maar later begreep ik dat zij daar toch nog regelmatig naar kunnen terugkeren zonder de lasten en risico’s van een dergelijk bezit. Hopelijk houdt het stand en kunnen we jullie weer eens komen opzoeken. Want ook ik heb zeker niet voor goed afscheid genomen van dat prachtige land.
Van harte proficiat met je 65e verjaardag, en mogen er nog vele verjaardagsfeestjes volgen in goede gezondheid.
Mark en Anne-Marijke Versteeg.
Rein kwam voor het eerst in bij ons in de picture omstreeks eind 1973 of begin 1974, toen hij als landbouw -voorlichtingsdeskundige met ervaring in de tabak kwam werken in het COPERHOLTA project (“COoperación PERú HOLanda en TArapoto”) in Peru. Doel van dat project was de inkomens van de lokale bevolking van voornamelijk kleine boeren in het gebied rondom het plaatsje Tarapoto op een hoger niveau te brengen. De meeste kleine boeren waren voor hun inkomsten sterk afhankelijk van de opbrengst van Tabak.
Binnen dat project moest Rein nauw samenwerken met de oudere ervaren tabaksdeskundige Hendrik Potjer , die zich richtte vooral een verbeterde kwaliteit van tabak en met mij, die nauw in contact stond met het lokale landbouwproefstation “El Porvenir”. Dat proefstation richtte zich op andere gewassen dan tabak, welke ook inkomens konden genereren voor die kleine boeren. Binnen dat project was er ook een veeteelt component (met een veearts, een veeteelt onderzoeker en voorlichter ) en een landbouweconoom. Die moest onze gezamenlijke project inspanningen doorrekenen om tot praktische aanbevelingen te komen voor een schaalvergroting van de projectresultaten voor een te lanceren Wereldbank project.
We hadden toen heel intensief contact met elkaar, zowel op het werk als privé, want we woonden als buren op een separaat compound van een zevental voornamelijk houten, prefab bungalows. Een van Reins verdiensten was de constructie van een zwembad op die compound, inclusief een bar (“het Praathuis”) onder een palmblad dak (van hetzelfde type als de palmblad daken van door het project voorgefinancierde tabaksdroogschuren).
De omstandigheden waren rustiek primitief, omdat er nog wel eens wat mis ging in de electriciteits- en watervoorziening van de compound. Aan de andere kant was de plek prachtig gelegen op een heuvelrug, met goed en heel mooi uitzicht op de vallei met o.a. het vliegveld, waar behalve passagiers ook alle materialen uit de beschaafde wereld (= Lima) aankwamen.
Rein en Saskia vertrokken eerder dan wij van deze plek, ik schat eind 1975 of begin 1976. Rein ging zijn geluk in Nederland uitproberen in de graanhandel. Daarna hebben we gedurende bijna 20 jaar met elkaar vrijwel geen contact meer gehad.
Maar we kwamen elkaar toch weer voor een paar jaar tegen in Cotonou, Benin, ik geloof in 1994, waar ik werkzaam was als landbouwonderzoeker aan het IITA (International Institute of Tropical Agriculture), en Anne Marijke part time werkte op het SNV kantoor. Plots diende Rein zich aan als zaakgelastigde, om in Cotonou een NL ambassade op te starten. De contacten waren vooral privé , zowel bij elkaar thuis als op het strand. Rein stond ook in Cotonou redelijk vaak op de golfbaan van het Sheraton hotel, maar met die activiteit hield ik me toen nog helemaal niet bezig. Toen mijn contract bij IITA in 1996 afliep heb ik o.a. met behulp van Rein’s aanbevelingen weer een job kunnen krijgen bij mijn oude werkgever DGIS voor een uitzending naar het districtenprogramma in Soroti, Uganda. Deze uitzending bleek uitermate belangrijk voor mij, omdat ik op die manier weer kon terugkeren in het Nederlandse systeem van uitgezonden ambtenaren, en daar heb ik tot op de dag van vandaag nog altijd veel profijt van.
Na die periode in Uganda heb ik, net als Rein, nog een poging gedaan om een pied á terre te creëren in de Kaap provincie van Zuid Afrika. Ik heb toen geprobeerd om me te associëren met een “Black empowerment” wijngaard in Bonnievale, in de vallei van Breede Rivier. Maar er bestond bij een aantal van de betrokken (zwarte) Zuid-Afrikanen nog een te groot wantrouwen t.a.v. een blanke buitenlandse inmenging, dus die poging is niet gelukt.
Vanuit Bonnievale hebben wij Rein en Saskia twee keer bezocht in hun schitterende “huisje” in Knysna, met nog een mooier uitzicht dan in Tarapoto, Peru. Van dat bezoek heb ik nog een paar fotografische indrukken kunnen scannen. Het was er heel goed toeven, en het verbaasde mij ook een beetje dat dit prachtige Zuid-Afrikaanse pied á terre werd opgegeven. Maar later begreep ik dat zij daar toch nog regelmatig naar kunnen terugkeren zonder de lasten en risico’s van een dergelijk bezit. Hopelijk houdt het stand en kunnen we jullie weer eens komen opzoeken. Want ook ik heb zeker niet voor goed afscheid genomen van dat prachtige land.
Van harte proficiat met je 65e verjaardag, en mogen er nog vele verjaardagsfeestjes volgen in goede gezondheid.
Mark en Anne-Marijke Versteeg.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten